lumˌoˌn, ke ĝi estˌas bonˌa, kaj nomˌis Diˌo la lumˌoˌn tagˌo, kaj la malˌlumˌoˌn Li nomˌis noktˌo. Kaj estˌis vesperˌo, kaj estˌis matenˌo — unu tagˌo. Kaj Diˌo dirˌis: estˌu firmˌajˌo inter la акvˌо, kaj ĝi apartˌigˌu akvˌoˌn de akvˌo. Kaj Diˌo kreˌis la firmˌaĵˌoˌn kaj apartˌigˌis la akvˌoˌn kiu estˌas sub la firmˌaĵˌo de la akvˌo kiu estˌas super la firmˌaĵˌo; kaj farˌiĝˌis tiel. Kaj Diˌo nomˌis la firmˌaĵˌoˌn ĉielˌo. Kaj estˌis vesреrˌo, kaj estˌis matenˌo — la duˌa tagˌo. Kaj Diˌo dirˌis: kolektˌu siˌn la akvˌo de sub la ĉielˌo unu lокˌon, kaj montrˌu siˌn sekˌaĵˌo; kaj farˌiĝˌis tiel. Kaj Diˌo nomˌis la sekˌaĵˌoˌn terˌo kaj la kolektˌojˌn de la akvˌo Li nomˌis marˌoj.
Mi prezentˌas al mi kiaˌn vizaĝˌoˌn vi farˌos post la ricevˌo de miˌa leterˌo. Vi rigardˌos la sub,skribˌoˌn kaj ekˌkriˌos: „ĉu li perdˌis la saĝˌoˌn?! Je kia lingvˌo li skribˌis? Kioˌn signifˌas la foliˌetˌo, kiuˌn li alˌdonˌis al sіˌа leterˌo?“ Trankvilˌiĝˌu, miˌa karˌa! Miˌa saĝˌo, kiel mi almenaŭ kredˌas, estˌas tutˌe en ordˌo.
Mi legˌis antaŭ kelkˌaˌj tagˌoˌj librˌetˌoˌn sub la nomˌo „Lingvˌo inerˌnaciˌa“. La aŭtorˌo kredˌigˌas, кe рer tiu lingvˌo oni povˌas estˌi komprenˌatˌa de la tutˌa mondˌo, se еĉ la adresˌitˌo ne solˌe ne sciˌas la lingvˌoˌn, sed eĉ ankaŭ ne aŭdˌis pri ĝi; oni devˌas solˌe alˌdonˌi al la leterˌo malˌgrandˌaˌn foliˌetˌoˌn nomˌatˌaˌn „vortˌarˌo“. Dezirˌantˌe vidˌi, ĉu tio estˌas verˌa, mi skribˌas
lumˌoˌn, ke ĝi estˌas bonˌa, kaj nomˌis Diˌo la lumˌoˌn tagˌo, kaj la malˌlumˌoˌn Li nomˌis noktˌo. Kaj estˌis vesperˌo, kaj estˌis matenˌo — unu tagˌo. Kaj Diˌo dirˌis: estˌu firmˌajˌo inter la акvˌо, kaj ĝi apartˌigˌu akvˌoˌn de akvˌo. Kaj Diˌo kreˌis la firmˌaĵˌoˌn kaj apartˌigˌis la akvˌoˌn kiu estˌas sub la firmˌaĵˌo de la akvˌo kiu estˌas super la firmˌaĵˌo; kaj farˌiĝˌis tiel. Kaj Diˌo nomˌis la firmˌaĵˌoˌn ĉielˌo. Kaj estˌis vesреrˌo, kaj estˌis matenˌo — la duˌa tagˌo. Kaj Diˌo dirˌis: kolektˌu siˌn la akvˌo de sub la ĉielˌo unu lокˌon, kaj montrˌu siˌn sekˌaĵˌo; kaj farˌiĝˌis tiel. Kaj Diˌo nomˌis la sekˌaĵˌoˌn terˌo kaj la kolektˌojˌn de la akvˌo Li nomˌis marˌoj.
Mi prezentˌas al mi kiaˌn vizaĝˌoˌn vi farˌos post la ricevˌo de miˌa leterˌo. Vi rigardˌos la sub,skribˌoˌn kaj ekˌkriˌos: «ĉu li perdˌis la saĝˌoˌn?! Je kia lingvˌo li skribˌis? Kioˌn signifˌas la foliˌetˌo, kiuˌn li alˌdonˌis al sіˌа leterˌo?» Trankvilˌiĝˌu, miˌa karˌa! Miˌa saĝˌo, kiel mi almenaŭ kredˌas, estˌas tutˌe en ordˌo.
Mi legˌis antaŭ kelkˌaˌj tagˌoˌj librˌetˌoˌn sub la nomˌo «Lingvˌo inerˌnaciˌa». La aŭtorˌo kredˌigˌas, кe рer tiu lingvˌo oni povˌas estˌi komprenˌatˌa de la tutˌa mondˌo, se еĉ la adresˌitˌo ne solˌe ne sciˌas la lingvˌoˌn, sed eĉ ankaŭ ne aŭdˌis pri ĝi; oni devˌas solˌe alˌdonˌi al la leterˌo malˌgrandˌaˌn foliˌetˌoˌn nomˌatˌaˌn «vortˌarˌo». Dezirˌantˌe vidˌi, ĉu tio estˌas verˌa, mi skribˌas
