Страница:Менон (Платон, 1868).pdf/71

Материал из Викитеки — свободной библиотеки
Эта страница не была вычитана
50

91 ΣΩ. Καλώς λέγεις, νυν τοίνυν έξεστί σε μετ’ εμού κοινή βουλεύεσθαι περί του ξένου τουτουι Μένωνος. ουτος γάρ, ώ ’Άνυτε, πάλαι λέγει πρός με, δτι επιθυμεί ταύτης τής σοφίας και αρετής, ή οι άνθρωποι τάς τε οικίας και τάς πόλεις κα-5 λώς διοικοϋσι, και τούς γονέας τούς αύτών θεραπεύουσι, και πολίτας και ξένους ύποδέξασθαί τε και άποπέμψαι έπίστανται Β άξίως άνδρός αγαθού, ταΰτην οΰν την αρετήν σκόπει, παρά τίνας αν πέμποντες αύτόν όρθώς πέμποιμεν. ή δήλον δή κατά τον άρτι λόγον, δτι παρά τούτους τούς ύπισχνουμένους αρετής і ο διδασκάλους είναι και άποφήναντας αυτούς κοινούς των Ελλήνων τώ βουλομένω μανθάνειν, μισθόν τούτου ταξαμένους τε και πραττομένους;

ΑΝ. Και τίνας λέγεις τούτους, ώ Σώκρατες;

ΣΩ. ΟΤσθα δήπου και σύ, δτι ούτοί είσιν οΐους οι άνθρω-,.^ποι καλούσι σοφιστάς.

Анитъ отвергаетъ, чтобы софисты были учителями добродѣтели. Сократъ указываетъ на общее мнѣніе о нихъ, какъ объ учителяхъ.

С ΑΝ. Ήράκλεις, εύφήμει, ώ Σώκρατες. μηδένα των συγγενών, μήτε οικείων μήτε φίλων, μήτε άστών μήτε ξένων, τοι-αύτη μανία λάβοι, ώστε παρά τούτους έλθόντα λωβηθήναι! έπει ούτοί γε φανερά έστι λώβη τε και διαφθορά τών συγ-го γιγνομένων.

ΣΩ. Πώς λέγεις, ώ ’Άνυτε; ούτοι άρα μόνοι τών άντιποιου-μένων τι έπίστασθαι εύεργετεΐν τοσοϋτον τών άλλων διαφέ-ρουσιν, όσον ου μόνον ούκ ώφελοϋσιν, ώσπερ οι άλλοι, δ τι άν τις αύτοΐς παραδώ, αλλά και τό εναντίον διαφθείρουσι; και D 2 5 τούτων φανερώς χρήματα άξιοϋσι πράττεσθαι; εγώ μεν ουν ούκ έχω, δπως σοι πιστεύσω* οΐδα γάρ άνδρα ένα Πρωταγόραν πλείω χρήματα κτησάμενον από ταύτης τής σοφίας ή

1. έξεστί σε] "Etsi ^ξεστι alibi cum dativo personae construi solet, tamen nihil impedit, quo

minus subiectum referamus ad infinitivum." Штальбаумъ.

3. δτι επιθυμεί — άζιως άνδρός άγαθοΟ] Этими словами указывается на общія цѣли образованія, какъ понимали ихъ обыкно

венно въ греческомъ обществѣ. Тоже въ Протагорѣ р. 319.

7. ταύτηνοΰν τήν άρετήν] "Accusativus non pendet a verbo, sed est absolutus;, quod ad hanc virtutem attinet.“ Буттманъ.

25. καί τούτων] Родительный τούτων Штальбаумъ объясняетъ какъ genitivus pretii.


Тот же текст в современной орфографии

91 ΣΩ. Καλώς λέγεις, νυν τοίνυν έξεστί σε μετ’ εμού κοινή βουλεύεσθαι περί του ξένου τουτουι Μένωνος. ουτος γάρ, ώ ’Άνυτε, πάλαι λέγει πρός με, δτι επιθυμεί ταύτης τής σοφίας και αρετής, ή οι άνθρωποι τάς τε οικίας και τάς πόλεις κα-5 λώς διοικοϋσι, και τούς γονέας τούς αύτών θεραπεύουσι, και πολίτας και ξένους ύποδέξασθαί τε και άποπέμψαι έπίστανται Β άξίως άνδρός αγαθού, ταΰτην οΰν την αρετήν σκόπει, παρά τίνας αν πέμποντες αύτόν όρθώς πέμποιμεν. ή δήλον δή κατά τον άρτι λόγον, δτι παρά τούτους τούς ύπισχνουμένους αρετής і ο διδασκάλους είναι και άποφήναντας αυτούς κοινούς των Ελλήνων τώ βουλομένω μανθάνειν, μισθόν τούτου ταξαμένους τε και πραττομένους;

ΑΝ. Και τίνας λέγεις τούτους, ώ Σώκρατες;

ΣΩ. ΟΤσθα δήπου και σύ, δτι ούτοί είσιν οΐους οι άνθρω-,.^ποι καλούσι σοφιστάς.

Анит отвергает, чтобы софисты были учителями добродетели. Сократ указывает на общее мнение о них, как об учителях.

С ΑΝ. Ήράκλεις, εύφήμει, ώ Σώκρατες. μηδένα των συγγενών, μήτε οικείων μήτε φίλων, μήτε άστών μήτε ξένων, τοι-αύτη μανία λάβοι, ώστε παρά τούτους έλθόντα λωβηθήναι! έπει ούτοί γε φανερά έστι λώβη τε και διαφθορά τών συγ-го γιγνομένων.

ΣΩ. Πώς λέγεις, ώ ’Άνυτε; ούτοι άρα μόνοι τών άντιποιου-μένων τι έπίστασθαι εύεργετεΐν τοσοϋτον τών άλλων διαφέ-ρουσιν, όσον ου μόνον ούκ ώφελοϋσιν, ώσπερ οι άλλοι, δ τι άν τις αύτοΐς παραδώ, αλλά και τό εναντίον διαφθείρουσι; και D 2 5 τούτων φανερώς χρήματα άξιοϋσι πράττεσθαι; εγώ μεν ουν ούκ έχω, δπως σοι πιστεύσω* οΐδα γάρ άνδρα ένα Πρωταγόραν πλείω χρήματα κτησάμενον από ταύτης τής σοφίας ή

1. έξεστί σε] "Etsi ^ξεστι alibi cum dativo personae construi solet, tamen nihil impedit, quo

minus subiectum referamus ad infinitivum." Штальбаум.

3. δτι επιθυμεί — άζιως άνδρός άγαθοΟ] Этими словами указывается на общие цели образования, как понимали их обыкно

венно в греческом обществе. Тоже в Протагоре р. 319.

7. ταύτηνοΰν τήν άρετήν] "Accusativus non pendet a verbo, sed est absolutus;, quod ad hanc virtutem attinet.“ Буттман.

25. καί τούτων] Родительный τούτων Штальбаум объясняет как genitivus pretii.