πράγμα, ένθυμήθητι, δτι Θουκυδίδης αύ δύο υίεΐς έθρεψε, Μελησί-αν και Στέφανον, και τούτους έπαίδευσε τα τε άλλα ευ, και έπάλαισαν κάλλιστα Αθηναίων, τον μεν γάρ Ξανθία έδωκε, τον δε Ευδώρω* ούτοι δε που έδόκουν των τότε κάλλιστα παλαίειν. ή ου μεμνησαι; ь
ΑΝ. Έγωγε, ακοή.
ΣΩ. Ούκουν δήλον, δτι ουτος ούκ αν ποτέ, ου μεν έδει δαπανώμενον διδάσκειν, ταύτα μεν έδίδα£ε τούς παΐδας τούς D αύτού, ου δε ούδέν έδει άναλώσαντα αγαθούς άνδρας ποιή-σαι, ταύτα δε ούκ έδίδα£εν, εί διδακτόν ήν. αλλά γάρ ϊσως о ίο Θουκυδίδης φαύλος ήν και ύκ ήσαν αύτώ πλεΐστοι φίλοι Αθηναίων και των συμμάχων; και οικίας μεγάλης ήν και έδύνατο μεγα εν τή πόλει και εν τοΐς άλλοις Έλλησιν,
ώστε εϊπερ ήν τούτο διδακτόν, έ£ευρεΐν αν δστις εμελλεν αυτού τούς υίεΐς αγαθούς ποιήσειν, ή των επιχωρίων τις ή < 5 Ε των £ενων, εί αυτός μη έσχόλα£ε διά την τής πόλεως επιμέλειαν. αλλά γάρ, ώ εταίρε ’Άνυτε, μη ούκ ή διδακτόν αρετή.
ΑΝ. Ώ Σώκρατες, ροιδίως μοι δοκεΐς κακώς λέγειν ανθρώπους. εγώ μεν οΰν αν σοι συμβουλεύσαιμι, εί έθέλεις έμοι πείθεσθαι, εύλαβεΐσθαΓ ως ϊσως μεν και εν άλλη πόλει ραόν2ο
έστι κακώς ποιεΐν ανθρώπους οΐμαι δε σέ και αύτόν ειδέναι.
1. Θουκυδίδης] Современникъ Перикла и противникъ его политики. О немъ у Плутарха. Pericles р. 155 и слѣд.
3. καί έπάλαισαν κάλλιστα] т.-е. καί δή καί τούτο, δτι έπάλαισαν.
6. άκοη] т.-е. οΐδα.
7. Ούκουν δήλον, δτι ούτος — ] Штальбаумъ перифразируетъ эту рѣчь такимъ образомъ: δτι ούτος ούκ йѵ ποτέ ταύτα μέν έδίδαΞε (in iis instituendos curavit) ού έδει δαπανώμενον διδάσκειν (h. e. έδει δαπανάσθαι ώστε διδάσκειν αύτούς), ταύτα δέ ούκ έδίδα£εν, ού ούδέν έδει άναλώσαντα αγ. ανδρ. ποιήσαι — (h. e. ού ούδέν έδει άυαλώσαι, ώστε αύτούς άγ. ποιήσαι). При этомъ должно обратить вниманіе на то, что έδει въ обоихъ случаяхъ логически стоитъ въ связи съ понятіями, выраженными въ Формѣ Некорректный вызов шаблона→прича-
ή ευ, εν τήδε δέ και πάνυ.
стія, а не съ неопредѣленнымъ наклоненіемъ, такъ какъ по гречески гланная мысль рѣчи часто выражается въ Формѣ причастія.
21. ί>61όν έστι κακώς ποιεΐν άν-θρώπους ή εύ] Такъ читаютъ Буттманъ, Шлейермахеръ и Беккеръ вопреки рукописямъ, гдѣ ί><5ιδιον. При этомъ βφδιον — ή εύ или должно быть вовсе выпущено, или объяснено въ смыслѣ раздѣлительномъ въ отношеніи къ κακώς т.-е. или худо или хорошо. Но безъ сомнѣнія £)фоѵ болѣе идетъ къ духу всей рѣчи Анита, въ которой онъ съ своей точки взгляда жалуется — и очевидно не безъ досады — на самого Сократа, на духъ своего времени, на ту свободу мнѣній, которая, казалось, вносила развратъ въ прежніе порядки исключительно тридиціонной жизни.
πράγμα, ένθυμήθητι, δτι Θουκυδίδης αύ δύο υίεΐς έθρεψε, Μελησί-αν και Στέφανον, και τούτους έπαίδευσε τα τε άλλα ευ, και έπάλαισαν κάλλιστα Αθηναίων, τον μεν γάρ Ξανθία έδωκε, τον δε Ευδώρω* ούτοι δε που έδόκουν των τότε κάλλιστα παλαίειν. ή ου μεμνησαι; ь
ΑΝ. Έγωγε, ακοή.
ΣΩ. Ούκουν δήλον, δτι ουτος ούκ αν ποτέ, ου μεν έδει δαπανώμενον διδάσκειν, ταύτα μεν έδίδα£ε τούς παΐδας τούς D αύτού, ου δε ούδέν έδει άναλώσαντα αγαθούς άνδρας ποιή-σαι, ταύτα δε ούκ έδίδα£εν, εί διδακτόν ήν. αλλά γάρ ϊσως о ίο Θουκυδίδης φαύλος ήν και ύκ ήσαν αύτώ πλεΐστοι φίλοι Αθηναίων και των συμμάχων; και οικίας μεγάλης ήν και έδύνατο μεγα εν τή πόλει και εν τοΐς άλλοις Έλλησιν,
ώστε εϊπερ ήν τούτο διδακτόν, έ£ευρεΐν αν δστις εμελλεν αυτού τούς υίεΐς αγαθούς ποιήσειν, ή των επιχωρίων τις ή < 5 Ε των £ενων, εί αυτός μη έσχόλα£ε διά την τής πόλεως επιμέλειαν. αλλά γάρ, ώ εταίρε ’Άνυτε, μη ούκ ή διδακτόν αρετή.
ΑΝ. Ώ Σώκρατες, ροιδίως μοι δοκεΐς κακώς λέγειν ανθρώπους. εγώ μεν οΰν αν σοι συμβουλεύσαιμι, εί έθέλεις έμοι πείθεσθαι, εύλαβεΐσθαΓ ως ϊσως μεν και εν άλλη πόλει ραόν2ο
έστι κακώς ποιεΐν ανθρώπους οΐμαι δε σέ και αύτόν ειδέναι.
1. Θουκυδίδης] Современник Перикла и противник его политики. О нём у Плутарха. Pericles р. 155 и след.
3. καί έπάλαισαν κάλλιστα] т. е. καί δή καί τούτο, δτι έπάλαισαν.
6. άκοη] т. е. οΐδα.
7. Ούκουν δήλον, δτι ούτος — ] Штальбаум перифразирует эту речь таким образом: δτι ούτος ούκ йи ποτέ ταύτα μέν έδίδαΞε (in iis instituendos curavit) ού έδει δαπανώμενον διδάσκειν (h. e. έδει δαπανάσθαι ώστε διδάσκειν αύτούς), ταύτα δέ ούκ έδίδα£εν, ού ούδέν έδει άναλώσαντα αγ. ανδρ. ποιήσαι — (h. e. ού ούδέν έδει άυαλώσαι, ώστε αύτούς άγ. ποιήσαι). При этом должно обратить внимание на то, что έδει в обоих случаях логически стоит в связи с понятиями, выраженными в Форме Некорректный вызов шаблона→прича-
ή ευ, εν τήδε δέ και πάνυ.
стия, а не с неопределенным наклонением, так как��-��гланная мысль речи часто выражается в Форме причастия.
21. ί>61όν έστι κακώς ποιεΐν άν-θρώπους ή εύ] Так читают Буттман, Шлейермахер и Беккер вопреки рукописям, где ί><5ιδιον. При этом βφδιον — ή εύ или должно быть вовсе выпущено, или объяснено в смысле разделительном в отношении к κακώς т. е. или худо или хорошо. Но без сомнения £)фои более идет к духу всей речи Анита, в которой он с своей точки взгляда жалуется — и очевидно не без досады — на самого Сократа, на дух своего времени, на ту свободу мнений, которая, казалось, вносила разврат в прежние порядки исключительно тридиционной жизни.
